Szacuje się, że nawykowe zaparcia mogą trwać tygodniami, a nawet miesiącami i dotykać nawet 10% dzieci. Problem pojawia się najczęściej już na samym początku nauki samodzielnej toalety lub nieznacznie później, między drugim a czwartym rokiem życia, rzadziej problem dotyka starszych dzieci. Szkolenie ma formę dwóch spotkań online na platformie (19.08 i 26.08.2020). Uczestnicy słyszą i widzą prowadzącą oraz prezentowane slajdy. Mają możliwość zadawania pytań i prowadzenia dyskusji na czacie. Oba spotkania będą nagrywane, a ich n agrania będą dostępne wyłącznie dla Uczestników/ Uczestniczek do 18.10.2020. nie podała pani informacji o tym czy dziecko ma jakieś inne objawy - wysypkę, jak przybiera na m,asie, czy ma jakieś alergie. Generalnie najczęstszą przyczyną zaparć u dzieci są tzw zaparcia nawykowe niezwiązane z żadną przyczyną organiczną; poza dietą która jest bardzo istotna i odpowiednim nawadnianiem dziecka stosuje się tzw makrogole czyli substancje które powodują Leczenie zaparć u dzieci jest niestety długotrwałym i czasochłonnych procesem, a same zaparcia mają tendencję nawracającą. Leczenie może trwać miesiącami a nawet latami, dlatego należy rozpocząć je jak najwcześniej po zdiagnozowaniu nieprzyjemnego problemu, aby nie powodować dalszego kumulowania się mas kałowych w jelitach Na psychogenne zaparcia cierpią przede wszystkim wrażliwe przedszkolaki i pierwszoklasiści. Powody mogą być różne. Czasem dominują względy estetyczne np. dziecko wstydzi się, że ktoś poczuje brzydki zapach, gdy ono jest w toalecie, a czasem lęk - dziecko odczuwa parcie na stolec, ale wstydzi się poprosić nauczyciela, by pozwolił mu wyjść z klasy. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Forum: Noworodek, niemowlę W sierpniu i wrzesniu mielismy problem z zaparciami. Wynikalo to z tego, ze Amelia wstrzymywala kupke, bo nie chcialo sie jej zrobic, a pozniej bala sie robic kupke, bo to boli. Wydawaloby sie, ze problem zwalczylismy odpowiednia dieta i dlugimi rozmowami, ze kupka musi codziennie wychodzic, bo inaczej boli itp. Od jakiegos czasu mamy jednak taki problem, ze przynajmniej raz w tygodniu Amelia dostaje bolow brzuszka, poci sie i robi wielka luzna kupke (tego dnia moze to sie zdazyc 2-3 razy dziennie). Robilismy posiew kalu, bo na poaczatku nie laczylismy tego z zaparciami. Nie ma zadnych bakterii i pasozytow. Lekarz postawil diagnoze, ze to tzw. “falszywe biegunki” lub biegunki zapraciowe. Wlasciwie Amelia nie ma juz jako takich zaparc. Kupka jest bez problemu codziennie. Problem tylko w tym, ze Amelia nie wyproznia sie zupelnie (co tez definiuje sie jako zaparcie). Siada na toalete i jak tylko cos wyjdzie, schodzi i nie chce juz dalej siedziec. Wyproznianie trwa u niej doslownie 10 sekund. Tlumaczenia tym razem nic nie pomagaja. Mial ktos podobny problem? Mam tez pytanie, co sie robi z tymi “falszywymi biegunkami” w Polsce? Nam lekarz powiedzial:”samo sie ureguluje”. Bożka, Amelia i Klara Zaparcia nawykowe u dzieci to częsta przypadłość. Dziecko tygodniami, a nawet miesiącami, potrafi unikać wizyty w toalecie, czego konsekwencją są poważne problemy zdrowotne. A utrwalony nawyk wstrzymywania kału często przechodzi w stan przewlekły. Dlatego bardzo ważne jest podjęcie odpowiedniego leczenia. Jakie są najczęstsze przyczyny i objawy zatwardzenia nawykowego u dzieci? Jak przebiega leczenie nawykowego zaparcia u dzieci? Zaparcia nawykowe u dzieci Spis treściZaparcia nawykowe u dzieci - przyczynyZaparcia nawykowe u dzieci - objawyZaparcia nawykowe u dzieci - leczenieZaparcia nawykowe u dzieci - zapobieganie Zaparcia nawykowe u dzieci to typowy przykład zaparcia psychogennego. Dziecko świadomie unika wypróżnienia, przez co dochodzi do rozluźnienia napięcia mięśniowego w jelicie grubym, co powoduje, że jest ono w stanie pomieścić większe ilości zalegającego kału. Efektem jest zmniejszenie czucia wypełnienia jelita. Dodatkowo jelito wchłania wodę, w związku z czym zalegający stolec zagęszcza się i z biegiem czasu tworzy coraz twardszą masę. Im dłużej taka sytuacja ma miejsce, tym bardziej bolesne staje się oddawanie kału przez dziecko. Zaparcia nawykowe u dzieci - przyczyny Zaparcia u dzieci to najczęściej schorzenie o podłożu psychicznym. Dzieci świadomie nie oddają stolca z różnych powodów: strach przed bólem, który towarzyszy wypróżnianiu wstyd lub obrzydzenie niechęć do załatwiać się poza domem (np. w szkolnych toaletach) Jednak u dzieci zaparcia nawykowe najczęściej są spowodowane wzmożonym, w następstwie nadmiaru stresów i bodźców, stanem napięcia nerwowego. W związku z tym zatwardzenie u dziecka może pojawić się przed ważnymi dla niego wydarzeniami, np. przed rozpoczęciem nauki w nowej szkole, w której samo będzie korzystało z toalety, a u młodszych dzieci np. przed nauką korzystania z nocnika. Przyczyną mogą być również problemy emocjonalne (np. konflikty w rodzinie). Wówczas oprócz leczenia zaparcia, może okazać się konieczna stała opieka psychologa, a nawet psychiatry dziecięcego. Zaparcia nawykowe u dzieci - objawy Objawem charakterystycznym są stolce suche, zbite, zazwyczaj silnie cuchnące, z domieszką śluzu, zwykle o wyglądzie kału bobkowego, ciemnobrązowe lub czarne. Dzieci cierpiące na zaparcia nawykowe, mogą skarżyć się na: ociężałość, senność, bóle głowy uczucie rozlanego ucisku i pełności w jamie brzusznej. Zaparcia nawykowe u dzieci - leczenie Jak leczyć zaparcia nawykowe u dzieci? Należy udać się do lekarza pediatry, który zazwyczaj przepisuje środki zmiękczające stolec i ułatwiające wypróżnianie. Najpopularniejsze leki tego typu to te na bazie substancji czynnej laktulozy - która nie wchłania się z przewodu pokarmowego, tylko dopiero w okrężnicy jest rozkładana przez bakterie jelitowe. Warto też stosować czopki ułatwiające wypróżnianie, które nie przechodzą przez przewód pokarmowy. Problem zaparć jest rozwiązywany w dolnym odcinku przewodu pokarmowego, w odbytnicy, dzięki temu dochodzi do niego fizjologicznie. Warto także skonsultować się z psychologiem, który pomoże ustalić przyczynę zaparć oraz zaproponuje odpowiednią psychoterapię. Można rozważyć także konsultację z dietetykiem, który opracuje odpowiednią (przyśpieszającą przemianę materii) dietę dla dziecka. W skrajnych przypadkach konieczna może być hospitalizacja, w celu oczyszczenia jelita grubego z zalegających mas kałowych oraz wdrożenie diety i leczenia farmakologicznego (trwającego nawet do 6 miesięcy). Porozmawiaj z dzieckiem! Ważnym elementem leczenia jest rozmowa z dzieckiem, podczas której należy uświadomić mu, że wypróżnianie się jest czymś zupełnie normalnym. Warto wytłumaczyć (najlepiej na rysunkach), czym jest kupa i jak przebiega proces wypróżniania. Można także uświadomić i oswoić dziecko z toaletą poprzez zabawę, np. w dom, gdzie lalki korzystają z toalety. Można także pobawić się w przewijanie niemowlęcia (na rynku są dostępne lalki, które nie tylko sikają). Pamiętaj, aby takie rozmowy przeprowadzać z dzieckiem w pewnych ostępach czasu, aby nie czuło się "przytłoczone" tematem. Zaparcia nawykowe u dzieci - zapobieganie 1. Dziecko powinno unikać stresów i napięć, które wyzwalają nadmierną kurczliwość błony mięśniowej jelit. 2. Możesz zastosować u dziecka zabiegi wzmacniające w sposób naturalny jego układ nerwowy (np. letnie kąpiele, masaże jamy brzusznej). 3. Pilnuj, by dziecko przyjmowało posiłki o ściśle określonych (stale tych samych) porach dnia. W ten sposób wykształcą się odruchy warunkowe regularnej pracy przewodu pokarmowego, a co za tym idzie - pojawią się regularne wypróżnienia. 4. Delikatnie namów dziecko, by rano (wtedy jelita pracują najlepiej) usiadło na toalecie lub nocniku, nawet wtedy, gdy nie odczuwa żadnego parcia i potrzeby wypróżnienia. 5. Uwzględnij w sposobie odżywiania się dziecka duże ilości drażniącego jelita błonnika (np. jarzyn, owoców, chleba razowego, kaszy gryczanej, fasolki szparagowej). 7. Nigdy nie zwracaj dziecku uwagi i nie komentuj, że znów nie zrobiło kupki. W zamian możesz chwalić dziecko po każdej udanej wizycie w toalecie. Możesz także wprowadzić system motywacyjny, np. za każdą zrobioną kupę dziecko dostanie naklejkę z ulubioną postacią z bajki lub inną nagrodę. 8. Możesz także załatwiać swoje potrzeby razem z dzieckiem (mama siedzi na sedesie, a dziecko obok na nocniku). Wtedy wizyta w łazience nie kojarzy się dziecku źle. Jak pomóc dziecku z zaparciami – domowe metodyZaparcia nawykowe, szczególnie wtedy, kiedy dziecko doświadcza ich przez dłuższy czas, mogą stanowić naprawdę poważny problem. Ciągły ból brzuszka może przecież stanowić nie tylko bolączkę doświadczającego go maluszka, ale i prowadzić do znacznego niepokoju u jego rodziców. W przypadku zaparć nawykowych rodzice muszą pamiętać o cierpliwości. Poganianie malucha czy też wielokrotne, nerwowe nakłanianie go do pójścia do toalety raczej nie pomoże w rozwiązaniu problemu. Podłożem zaparć nawykowych jest przecież przede wszystkim doświadczanie różnych stresów i w sytuacji, kiedy rodzice będą wywoływać dodatkowe zdenerwowanie u dziecka, problem z wypróżnieniami może się wręcz domowych sposobów na zaparcia u dziecka znaczenie ma przede wszystkim dieta. Warto jest zadbać o to, aby spożywane przez malucha pokarmy były bogate w błonnik – ta znajdująca się przede wszystkim w owocach, warzywach i pełnoziarnistych pokarmach substancja ma niebagatelny wpływ na czynność przewodu pokarmowego. Błonnik zmniejsza bowiem zwartość stolca, czyniąc go zdecydowanie luźniejszym i przez to łatwiejszym do wydalenia z jest również to, aby dziecku podawać dużą ilość płynów – spożywanie odpowiedniej ilości wody również korzystnie wpływa na czynność przewodu pokarmowego i na defekację. Pomaga także ruch, dlatego należy zachęcać malucha do różnych rodzajów regularnej aktywności z domowych sposobów na zaparcia nawykowe skupia się bezpośrednio na samych wizytach w toalecie. Otóż warto jest nauczyć dziecko tego, aby odwiedzało ono toaletę w krótkim czasie po spożyciu posiłku. Wtedy właśnie najbardziej nasilone są fizjologiczne odruchy związane z oddawaniem stolca, dlatego też bezpośrednio po jedzeniu maluchowi może być najłatwiej się wypróżnić. Data aktualizacji: 30 grudnia 2021 Zaparcia nawykowe rozwijają się na skutek świadomego powstrzymywania się od oddawania stolca. Występują głównie u dzieci między 1 a 4 rokiem życia. Sprawdź, jak można pomóc dziecku z nawykowymi zaparciami. W skrócie Zaparcia nawykowe rozwijają się na skutek świadomego powstrzymywania się od oddawania ten rodzaj zatwardzenia cierpią przede wszystkim małe dzieci. Unikanie defekacji może mieć u nich związek z lękiem lub traumatycznym leczenie nawykowych zatwardzeń u dzieci powinien być zaangażowany psycholog. Czym są zaparcia nawykowe? O zaparciach mówi się wtedy, gdy u pacjenta w ciągu trzech ostatnich miesięcy występowały mniej niż 3 wypróżnienia tygodniowo, a dodatkowo także inne dolegliwości związane z defekacją, takie jak: konieczność parcia podczas wypróżniania, oddawanie twardego, zbitego stolca, uczucie niepełnego załatwienia się, brak biegunek. W zależności od etiologii zaparcia dzieli się na pierwotne i wtórne. Pierwsze nie mają związku z chorobą organiczną, dlatego są nazywane zaparciami czynnościowymi. Drugie zaś są spowodowane procesem chorobowym toczącym się z organizmie. Do zatwardzeń czynnościowych zaliczane są tzw. zaparcia nawykowe (inaczej psychogenne), które rozwijają się na skutek świadomego powstrzymywania się od oddawania stolca. Przewlekłe zaleganie stolca w jelitach skutkuje bowiem osłabieniem czucia w odbytnicy. Na zaparcia psychogenne najczęściej cierpią dzieci. Zaparcia nawykowe u dziecka rozwijają się zazwyczaj pomiędzy 1. a 4. rokiem życia. Co warto podkreślić, dziecko między 12. a 24. miesiącem życia uczy się kontrolowania zwieraczy. Na tym etapie rozwoju jego uwaga jest skoncentrowana na defekacji. Również rodzice skupiają się na tej czynności, próbując nauczyć swoją pociechę korzystania z nocnika. Dziecko w tym okresie uczy się kontroli, a także nabiera poczucia własnej sprawczości. W wielu przypadkach wyraża swoje emocje poprzez defekację lub powstrzymywanie się od niej. Niekiedy jakieś traumatyczne wydarzenie może sprawić, że dziecko zacznie powstrzymywać się od wypróżniania. Przyczyną nawykowego zaparcia u dzieci może być ponadto strach przed bólem, który wystąpił przy wcześniejszym oddawaniu stolca. Unikanie defekacji może mieć także bardziej prozaiczne przyczyny – może na przykład wynikać z pośpiechu lub niechęci do odrywania się od ulubionej zabawy. Zaparcia nawykowe u dorosłych Zaparcia nawykowe diagnozuje się także u dorosłych, ale mają one odmienną etiologię niż u dzieci. Nie wynikają bowiem ze świadomego powstrzymywania się od defekacji. Zwykle zatwardzenie nawykowe w populacji dorosłych jest efektem obniżonej motoryki przewodu pokarmowego na skutek długotrwałego stosowania leków przeczyszczających. Co potocznie bywa określane jako rozleniwienie jelit. Na zaparcia nawykowe cierpią także osoby, które prowadzą siedzący tryb życia i nie uprawiają żadnej aktywności fizycznej. Brak ruchu nieuchronnie prowadzi do wydłużonego pasażu jelitowego. Jak leczyć zaparcia nawykowe? W przypadku zaparć nawykowych u dorosłych wskazana jest modyfikacja stylu życia oraz diety. Zaparcia nawykowe u dzieci natomiast mają podłoże psychologiczne, dlatego niezbędna jest pomoc psychologa. Terapeuta z użyciem różnorodnych metod diagnostycznych („Drzewo”, „Rysunek Rodziny”, Test Stosunków Rodzinnych, Test Barwnych Piramid) postawi dziecku diagnozę oraz rozpocznie terapię zgodnie z wyznaczonymi wcześniej celami. Przykładowo, celem terapii może być obniżenie poziomu lęku odczuwanego w związku z defekacją. W przypadku leczenia zaparć nawykowych psycholog zwykle stosuje takie metody jak: bajki terapeutyczne, zabawy terapeutyczne, rozmowy kierowane kalendarzyk wypróżnień. Co bardzo istotne, w terapię dziecka cierpiącego na nawykowe zaparcia powinna być włączona cała rodzina. Dieta przy zaparciach nawykowych Zasadniczo dieta na zatwardzenie polega na zwiększeniu spożycia pokarmów zawierających błonnik, który ułatwia oddawanie stolca i poprawia rytm wypróżnień. Do produktów zawierających dużą ilość błonnika należą: razowe pieczywo, kasze gruboziarniste, razowe makarony i brązowy ryż, świeże owoce i warzywa (jabłka, porzeczki, agrest, fasola, groch, soja, ogórki kiszone, kapusta), suszone owoce (śliwki, morele), przetwory mleczne (jogurt naturalny, maślanka, kefir), oleje roślinne (oliwa z oliwek, olej lniany). Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Zaparcie u dzieci to częsty problem z jakim rodzice zgłaszają się do pediatry i gastroenterologa. W 95% przypadków zaparcie ma charakter czynnościowy i nie wymaga żadnej diagnostyki a jedynie prawidłowego (leki osmotycznie czynne – makrogole lub laktuloza) leczenia, zarówno co do dawki, jak i czasu terapii. Leczenie dietetyczne ma ograniczone znaczenie unikać także trzeba, poza szczególnymi sytuacjami, czopków, enem itp. Zaparcie jest często spotykanym problemem w populacji dziecięcej, wciąż sprawiającym lekarzom pierwszego kontaktu nieuzasadnione trudności diagnostyczno-terapeutyczne i liczne skierowania do specjalistów. Warto sobie uświadomić, że około 10–25% porad gastroenterologicznych związanych jest z zaparciem, podczas gdy w 95% przypadków zaparcie ma podłoże czynnościowe i z reguły nie wymaga porad specjalistycznych, gdyż w praktyce codziennej poszukiwanie przyczyn organicznych znajduje się na bardzo dalekim planie. Szacuje się, że zaparcie dotyczy około 3% dzieci, zaś wśród 17–40% z nich rozpoczyna się ono w 1. Zaparcie może wystąpić w każdym okresie życia. Ponad 90% noworodków urodzonych o czasie oddaje pierwszy stolec, czyli smółkę, w pierwszych 24 godzinach życia. Kolejnych niespełna 10% wypróżni się w czasie 48 godz. Noworodek, który nie oddał smółki w ciągu 48 godzin od narodzenia, musi być obserwowany w kierunku atrezji jelit, zwężenia jelita lub całkowitej jego niedrożności, choroby Hirschsprunga, niedrożności smółkowej, upośledzonej drożności odbytu. Wszystkie te przyczyny stanowią znakomitą mniejszość – główną przyczyną zaparcia jest zaparcie czynnościowe. Według kryteriów tzw. rzymskich IV z 2016 roku, by stwierdzić zaparcie czynnościowe u dzieci do 4. dziecko musi spełniać co najmniej dwie z następujących cech:POLECAMY mieć nie więcej niż 2 wypróżnienia/tydzień, wykazywać zachowania wskazujące na retencję stolca, odczuwać ból przy defekacji lub oddawać zbite stolce, oddawać stolce o znacznej średnicy, mieć wyczuwalne w odbytnicy zbite masy kałowe, dziecko kontrolujące już stolec mieć co najmniej raz na tydzień epizod popuszczania stolca, oddawać stolce zatykające muszlę klozetową. Z kolei dziecko powyżej 4. życia musi prezentować co najmniej dwie cechy raz na tydzień przez minimum miesiąc: nie więcej niż 2 wypróżnienia/tydzień, wywiad wskazujący na retencję stolca, bolesne defekacje lub zbite stolce, stolce o znacznej średnicy, obecność zbitych mas w odbytnicy, co najmniej raz na tydzień epizod popuszczania u dziecka już kontrolującego stolec, stolce zatykające muszlę klozetową. Zaparciu mogą towarzyszyć: drażliwość, zmniejszenie apetytu (często wynikające z wczesnego uczucia sytości), zachowania retencyjne (wspinanie się na palce, usztywnianie nóg, opieranie się o meble, chowanie w kącie, siadanie na pięcie mające na celu zatrzymanie wypróżnienia). Wstrzymywanie stolca zwiększa objętość mas kałowych, sprzyja odwodnieniu stolca, powodując, że staje się on twardszy, co z kolei intensyfikuje ból podczas defekacji – w ten sposób dochodzi do powstania typowego zjawiska błędnego koła chorobowego. Biorąc pod uwagę przyczyny inne niż zaburzenia czynnościowe, w wywiadzie należy koniecznie uwzględnić czas wystąpienia objawów, informacje o treningu czystości, częstości i konsystencji wypróżnień (określana na podstawie tzw. bristolskiej skali twardości stolca – rycina. 1), Ryc. 1. Bristolska skala twardości stolca. 1 Stolce kulkowate, oddawane z trudnością 2 Stolec o kształcie kiełbaski, ale złożony z licznych połączonych ze sobą kulek 3 Stolec o kształcie kiełbaski, z licznymi pęknięciami na powierzchni 4 Stolec o kształcie kiełbaski, miękki i gładki 5 Miękkie kleksowate stolce o zarysowanych krawędziach 6 Kłaczkowate stolce o wystrzępionych krawędziach, papkowatej konsystencji 7 Stolec wodnisty bolesność lub krwawienie w czasie wypróżnień, współwystępowanie z bólem brzucha lub nietrzymaniem stolca, zachowania retencyjne, zmianę łaknienia, wymioty, nudności, utratę masy ciała. Wystąpienie objawów zaparcia u noworodków powinna nas skłonić do diagnostyki w kierunku choroby Hirschsprunga, szczególne gdy doszło do opóźnionego oddania smółki – powyżej 48 godz. od urodzenia. W badaniu przedmiotowym należy skupić się na parametrach rozwoju fizycznego, badaniu jamy brzusznej (napięcie mięśni powłok brzusznych, obecność wyczuwalnych palpacyjnie mas kałowych, wzdęcie brzucha), okolicy okołoodbytowej (położenie odbytu, zabrudzenie okolicy odbytu stolcem, rumień, szczeliny odbytu) oraz okolicy krzyżowo-guzicznej. Patogeneza rozwoju zaparcia nawykowego Do pierwszego epizodu zaparcia u dziecka dochodzi z banalnych często przyczyn, takich jak gorączka, odwodnienie, błędy dietetyczne, stres (przedszkole, szkoła, stresująca sytuacja domowa, przyjście na świat rodzeństwa). Wydalenie twardego, wysuszonego, często dużych rozmiarów stolca wymaga wysiłku i najczęściej jest bolesne. Lęk przed kolejną bolesną defekacją powoduje wstrzymywanie stolca, co prowadzi do jego odwodnienia, zwiększenia twardości i kolejnego bolesnego wypróżnienia, co wzmaga jedynie patologiczny mechanizm dalszego wstrzymywania defekacji. Naszą, lekarską rolą jest szybka interwencja terapeutyczna zapobiegająca pogłębianiu się tego mechanizmu. Na skutek wydalania twardego stolca o dużej objętości może dojść do pękania śluzówki kanału odbytu i powstawania szczelin odbytu. Głównym objawem występowania szczeliny jest obecność świeżej, pokrywającej stolec cienkimi stróżkami krwi lub krwi na papierze toaletowym. Naturalną reakcją dziecka na bolesne wypróżnienie jest wykształcenie mechanizmów zapobiegających defekacji – tzw. zachowań retencyjnych. Rodzice często opisują charakterystyczne zmiany w zachowaniu dziecka: wspinanie się na palce, usztywnianie nóg, opieranie się o meble, chowanie w kącie, siadanie na pięcie pozwalających wstrzymać wypróżnienie. Kolejną konsekwencją przewlekle nieleczonego lub źle leczonego zaparcia (np. zbyt małymi, tzw. bezpiecznymi dawkami, zbyt krótkiego leczenia) są epizody brudzenia bielizny stolcem. Jest to wynik zmniejszenia napięcia zwieraczy odbytu (wewnętrznego i zewnętrznego) na skutek wypróżnień stolcem o znacznej objętości, zalegania fermentujących mas kałowych i „obmywania” kamieni kałowych płynnym stolcem. Do epizodu brudzenia dochodzi najczęściej podczas snu, oddawania gazów, sytuacji związanych ze zwiększeniem ciśnienia w obrębie jamy brzusznej (kaszel, kichanie, śmiech, zabawa). Na to wszystko nakładają się czynniki psychiczne, głównie podświadoma chęć manipulowania rodzicami i otoczeniem – oddawanie stolca staje się powoli centrum zainteresowania całej bliższej i dalszej rodziny, często prowadząc do licznych frustracji u najbliższych, przekładanych na dziecko, a to z kolei może nasilać zaparcie. Zapobieganie zaparciu Zastosowanie poniższych zasad pozwala w wielu przypadkach zapobiec rozwojowi zaparcia, ale tego efektu nie gwarantuje. Nie rozpoczynać zbyt wcześnie i zbyt ostro treningu czystości u dzieci. Ustalić przyczynę stresu i spróbować go zminimalizować (korzystna bywa pomoc doświadczonego psychologa klinicznego). Zwiększyć ilość wypijanych płynów (nie słodkich!). Zintensyfikować ruch lub wręcz zacząć się ruszać. Zapewnić komfort defekacji (wygodna, ciepła, czysta toaleta, brak pośpiechu). Nie wstrzymywać odruchu oddawania stolca. Stosować trening defekacji, czyli próby oddania stolca w najkorzystniejszych warunkach (bez pośpiechu, choć często niestety wykorzystanie naturalnego odruchu występującego po śniadaniu, ze względu na poranne zajęcia – przedszkole, szkoła, praca – bywa trudne). U dzieci po 3.–4. korzystne bywa stosowanie nagród za skuteczną defekację. Zmiana diety (dieta normoresztkowa, a nie bogato- resztkowa!). Wszystkie te metody muszą być stosowane konsekwentnie i długoterminowo. Leczenie zaparcia Najważniejsze są szybkość, konsekwencja i długotrwałość postępowania. Doraźne gaszenie pożarów w postaci podawania czopków, lewatyw kończy się niepowodzeniem i utrwalaniem wtórnych zmian w jelitach i psychice. Szczególnie istotne jest to u dzieci małych, między 2. i 4. kiedy komponenta psychiczna zaparcia jest zwykle ogromna, a możliwości wytłumaczenia dziecku problemu znikome. W przypadku kilkudniowej retencji stolca pierwszym etapem leczenia jest oczyszczenie jelita z zalegających mas kałowych. Według aktualnych wytycznych uważa się, iż może się to odbyć za pomocą doustnej podaży leków osmotycznie czynnych, preferowanych ostatnio makrogoli w dawce 1–1,5 g/kg godz. przez 3–6 dni. Z praktyki klinicznej wynika jednak, że najszybszym i najskuteczniejszym sposobem pozbycia się „zalegania” jest wykonanie wlewki doodbytniczej – tzw. lewatywy z soli fizjologicznej, soli fizjologicznej z dodatkiem parafiny lub gotową wlewką fosforanową. Wlewki fosforanowe zalecane są dopiero powyżej 1. ich objętość może wynosić do 6 ml/kg na dawkę (w zależności od preparatu), maksymalnie dwa razy dziennie. Wlewki należy stosować do uzyskania oczyszczenia jelita z zalegających mas kałowych. W przypadkach opornych na usunięcie mas kałowych (zwykle tzw. kamieni kałowych) można wykorzystać tzw. ręczne wydobycie stolca, odbywające się zwykle w głębokiej sedacji. Po oczyszczeniu jelita z zalegających mas kałowych przechodzimy do kolejnego etapu (nierzadko trwającego latami), którym jest doustna podaż leków osmotycznie czynnych, np. PEG w dawce początkowej 0,4 g/kg godz. Tab. 1. Leki najczęściej stosowane w leczeniu zaparcia Leki Dawkowanie Działania niepożądane Uwagi Leki osmotyczne Makrogole (glikol polietylenowy 3350 i 4000) – leczenie oczyszczające: 1–1,5 g/kg godz. – leczenie podtrzymujące: początkowo 0,4 g/kg godz. – dobrze tolerowane; – do stosowania przewlekłego (lata); – bezelektrolitowe są bezpieczniejsze do długiego stosowania Laktuloza 1–3 ml/kg 70% laktulozy (max. 50 ml/dobę) Rzadko wzdęcie, bóle brzucha – dobrze tolerowana; przeznaczona do stosowania przewlekłego (lata) Leki czynne powierzchniowo Dokuzan sodowy 6.–12. 50–100 mg kg /24 godz. Nie stosować razem z olejami mineralnymi Leki działające poślizgowo Płynna parafina 1–3 ml/kg godz. maksymalnie 90 ml/24 godz. Nie stosować poniżej 4. ze względu na ryzyko zachłystowego zapalenia płuc; może zmniej... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź

zaparcia nawykowe u dzieci forum